Prezydent Andrzej Duda w Legnicy wybory oczywiście przegra. Z Rafałem Trzaskowskim, z Szymonem Hołownią – może. Może nawet z Robertem Biedroniem? Trudno, taka uroda Legnicy, że odgrzewana miłość do Rosjan tak silnie zamieszała w głowach obywatelom, iż nawet poezja Adama Asnyka została zawezwana do obrony ołtarzy przeszłości. Ołtarzy – to w związku z demontażem tak zwanego pomnika tak zwanej wdzięczności. I to tutaj, w tym mieście! Cóż za fikołek myślowo-uczuciowy!
Ale – taka uroda. Cóż.
Legniczanie tłumnie patrzyli i słuchali Rafała Trzaskowskiego. Policzono: tysiąc. Na Morawieckiego ani na Witek tylu nie przyszło, co odnotowali dziennikarze skrzętnie.
Kim jest ten legniczanin, który odda głos każdemu – tylko nie Dudzie?
Który odda głos nie-Dudzie?
Z wyborczych zapowiedzi wynika, że brak mu – temu legniczaninowi – prezydenckiej, ogólnopolskiej troski nad wykluczonymi ze względu na możliwość wyboru płci, prawa do aborcji i dostępu do czystego powietrza, i naturalnego środowiska w ogólności. Oczywiście!
Dalej, to Europejczyk. Bliskie są naszemu legniczaninowi europejska…, europejskie…, europejski… – właśnie – co? Kiedyś uwierzył, że będąc legniczaninem, nie jest całkiem Europejczykiem i zamarzył o czymś więcej. Ale o czym? Płacach w euro? Mitycznym niemieckim socjalu? Wolności słowa w mediach? Zdaje się, że działa tu jakiś straszny kompleks oparty na czołobitności wobec europejskości, która już powoli zanika, zamiera a na pewno coraz bardziej różni się od tych iluzji, którym nasz legniczanin hołduje.
Czy jest jeszcze ten Paryż, w którym można było sobie wieczorem pobłądzić nad Sekwaną, czy pod Katedrą w Kolonii wciąż jeszcze improwizują uliczni jazzmani, czy w Wenecji można posłuchać kwartetów Haydna, tak – o, po prostu – w zaułku?
W profilu tego, który odda głos nie – Dudzie, jest też silne pragnienie wspólnoty – communio (to się źle kojarzy, bo albo z komunią, albo komuną). Jest jednak kłopot. Wspólnoty muszą mieć spoiwo, coś wspólnego. Trudno uwierzyć, że jest coś, co rzeczywiście łączy, że możliwa jest wspólnota, jaką głosili Rafał Trzaskowski i Tadeusz Krzakowski ze schodów Starego Ratusza, gdy ich terenowi towarzysze – Radni KWTK i PO nie są w stanie porozumieć się już od lat.
Jak, choć to bardzo niemało – poza tym – ta postulowana wspólnota wyborców nie-Dudy wchłonie i uwspólnotowi sympatyków PiS, którym dawniej podczas publicznych zgromadzeń na Rynku w twarz krzyczano J..b..ć PiS!. A niedawno – funkcjonariusz z Drużyny Modrzejewskiej (kulturalna ekipa – c’nie?) – obnosił się publicznie z takim samym napisem na koszulce. Pisowcy i ich sympatycy będą więc wyłapywani i reedukowani w specjalnych ośrodkach, czy wykluczeni ze wspólnoty? Nie wiem.
W profilu tego, kto odda głos nie-Dudzie jest też potrzeba dozoru. Takim prezydentem chce być Rafał Trzaskowski – chce patrzeć władzy na ręce! Jego wyborca też chce, aby nie-Duda patrzył władzy na ręce. Sam prezydent w jego myśleniu władzą chyba nie jest, lecz władzy nadzorcą i jemu chce powierzyć kontrolę, wierząc, że dopilnuje należycie porządku.
W związku z tą dyspozycją profilu wyborcy nie-Dudy jakieś myśli o autorytarnej osobowości mi się włączają, ale chyba nie podążę za nimi.
W profilu tego, w końcu, kto odda głos nie-Dudzie jest wyjątkowe pragnienie bycia dumnym i niewstydzenia się. Ten nieznośny stan wyklucza z własnych przeżyć i pragnie trwać głównie w dumie.
Ładne.
Więc tu Cię mam – wyborco nie-Dudy! Jesteś dumny, ale nieco zapóźniony Europejczyk, który spodziewa się po Prezydencie zaledwie wykonywania dozoru nad władzą, nowoczesny i nieskrępowany – ale tylko w sensie aborcja, płeć i te tam – elgiebety, nieosamotniony (wspólnota) i nieustająco gotów do rozmowy. To ostatnie – warto rozmawiać – też brzmiało mocno na wiecu wyborców nie-Dudy na Rynku w Legnicy.
Gdyby tak, całkiem niezłośliwie myślę, jednak wygrał te wybory Andrzej Duda – jak ty będziesz żył w tym wstydzie, poza wspólnotą, milcząc (nienawistnie?). Jak zniesiesz ten prowincjonalizm, peryferyjność i zacofanie, w którym tkwisz od pięciu lat?
O. Bywatel
